هميشه اين گونه بوده است . کسي را که خيلي دوست داري زود از دست مي دهي .پيش از آنکه خوب نگاهش کني . مثل پرنده اي زيبا بال مي گيرد و دور مي شود .فکر مي کردي مي تواني تا آخرين روزي که زمين به دور خود مي چرخد وخورشيد از پشت کوهها سرک مي کشد در کنارش باشي . هنوز بعضي از حرفهايت را به او نگفته بودي . هنوز همه لبخندهاي خود را به او نشان نداده بودي .
هميشه اين گونه بوده است .کسي که از ديدنش سير نشده اي زود از دنياي تو مي رود.وقتي به خودت مي آيي که حتي ردي از او در خيابان نيست.فکر مي کردي مي تواني با اوبه همه ي باغهاسر بزني و خورده هاي نان را به مرغابي هاي تنها بدهي. هنوز روزهاي زيادي بايد با او به تما شاي موجها مي رفتي . هنوز ساعتها ي صميمانه اي بايد با او اشک مي ريختي هميشه اين گونه بوده است .وقتي دورو برت پر است از نيلوفر هاي پرپر خواب هاي بي رويا و آينه ها ي بي قاب وقتي از هر روزي بيشتر به اونياز داري . نابا ورانه او را در کنارت نمي بيني فکر مي کردي دست در دست او خنده کنان به آنسوي نرده هاي آسمان خواهي رفت و دامنت را از بوسه و نور پر خواهي کرد .هنوز پيراهن خوشبختي را کاملا بر تن نکرده بودي. هنوز ترانه هاي عاشقي را تا آخر با او نخوانده بودي .
هميشه اين گونه بوده است . او که مي رود او که براي هميشه مي رود آنقدر تنها مي شوي که نام روزها را فراموش مي کني از عقربه هاي ساعت مي گريزي و هيچ فرشته اي به خوابت نمي آيد . احساس مي کني به دره اي تهي از باران و درخت سقوط کرده اي . احساس مي کني کلمات لال شده اند پلکها فرو ريخته اند کفشها پاره شده اند دستها يخ کرده اند و پروانه ها سوخته اند.